Βούτυρο. Είναι στη ζωή μας πάντα, και πιθανότατα το γνωρίσαμε σε αρκετά μικρή ηλικία, όταν η φέτα του ψωμιού πήρε άλλες γαστριμαργικές διαστάσεις όταν αλείφθηκε με πλούσιο, φρέσκο και μαλακό βούτυρο, ή όταν η γιαγιά ετοίμαζε τα γλυκά της, και έκοβε τη δοσολογία για το Κερκύρας με το μάτι και εντυπωσιαζόμασταν. Πόσες φορές δεν έχουμε μυρίσει φρεσκοανοιγμένη συσκευασία βουτύρου; Είναι προκλητικό!
Το πρωί, το χρώμα της μαρμελάδας ανακατεύεται με εκείνο του βουτύρου, ή φτιάχνει με το μέλι ένα χρώμα ιδανικό να εκπροσωπήσει την ευτυχία της απόλαυσης της λιχουδιάς. Μπορεί και να αλειφθεί επάνω στο τοστ που ψήνεται στην τοστιέρα, κάνοντας πάλι μαγικά στο χρώμα του ψωμιού, που γίνεται πιο κιτρινωπό, πιο τραγανιστό, πιο γευστικό. Αν το πρωί τρώμε αυγά ή τηγανίτες, το βούτυρο είναι εκείνο που θα λιώσει πάνω στην τηγανίτα ή θα προετοιμάσει το τηγάνι για να μπει το αυγό.
Το βούτυρο δεν τελειώνει μαζί με το πρωινό μας. Πάει παντού, στην κατσαρόλα που βράζει το νερό για να μπουν τα μακαρόνια, ή στο τηγάνι που θα τσιγαριστούν για να πάρουν βουτυρένιο άρωμα και εμείς τα εύσημα του καλού μάγειρα, συνοδεύει κάθε στιγμή της ημέρας μας και βρίσκεται σε κάθε συνταγή, γλυκιά ή αλμυρή, δίνοντάς της επιπλέον γεύση και άρωμα.
Το βούτυρο από το Χωριό πάει λοιπόν σε πολλές γλυκές συνταγές: σε πίτες, τάρτες, παραδοσιακά ελληνικά γλυκά όπως κουραμπιέδες, γαλακτομπούρεκο, αλλά και σε αλμυρές συνταγές: χοιρινό με σπανάκι, γιουβέτσι, au gratin με πατάτες στο φούρνο.. Κι άλλες, πολλές, που μπορείτε να δείτε εδώ.